Soms kom je als zorgverlener iemand tegen die een onuitwisbare indruk achterlaat. Mijn zorgvraag was zo’n persoon. Een krachtige, eigenzinnige dame die ondanks haar hoge leeftijd en dementie haar leven met flair en humor leefde. Toen ik haar leerde kennen was ze 93 en pas gediagnosticeerd met een vorm van dementie. Haar drie kinderen woonden allemaal in het buitenland, en hoewel zij zich zorgen maakten, vond mevrouw zelf dat hulp helemaal niet nodig was.

“Geen wit jasje alsjeblieft!”

Bij de eerste kennismaking was haar zoon uit Canada aanwezig. Hij deed het woord, terwijl mevrouw ons met enige scepsis bekeek. Toch begon ze na een tijdje vragen te stellen. Eén van haar eerste verzoeken was duidelijk: “Alsjeblieft, geen wit zorgjasje als we samen over straat gaan.” Gelukkig hebben we die bij ZorgMies sowieso niet.

De week erna begon ik met twee keer per week een paar uurtjes zorg. Het begon met een kopje thee en een wandelingetje naar de supermarkt. Overal waar we kwamen, werd ze herkend. Ze had vroeger veel vrijwilligerswerk gedaan en genoot zichtbaar van de gesprekken met oude bekenden. Na afloop vond ze altijd dat er “ergens een 5 in de klok zat”, en dat betekende tijd voor een glas rode wijn, een stukje geitenkaas en wat cashewnoten. Een dagelijks ritueel dat haar veel vreugde bracht.

Een verkapte rollator en liefde voor mannen

Op vrijdagmiddag stond de markt altijd op het programma. Bij haar favoriete bloemenkraam werd ze door de eigenaar en zijn zoon steevast begroet met een roos en een zoen – iets waar ze enorm van genoot. Haar boodschappenkarretje, waar ze hondenkoekjes in bewaarde voor de hond van de bloemenkraam, was haar ‘geheime’ rollator. Want een echte rollator? Dat was voor oude mensen, en daar wilde ze niet mee gezien worden.

De zorg breidt zich uit

Naarmate haar dementie vorderde, werd onze zorg intensiever. We kwamen steeds vaker over de vloer en bouwden een hecht team om haar heen. Niet iedereen viel in de smaak; als ze iemand niet mocht, liet ze diegene simpelweg voor een gesloten deur staan. Maar als ze je eenmaal in haar hart sloot, was je een deel van haar wereld.

Een bijzondere band had ze met mijn mannelijke collega. “Die man hoeft niks te doen,” zei ze altijd met een knipoog. Kusjes vroeg ze zonder schroom en hij stond op een voetstuk bij haar.

Met de tijd werd het steeds moeilijker voor haar om alleen te zijn. Avonden werden onrustiger, en ik herinner me een keer dat ze mij om 22:00 uur niet wilde laten gaan. “Ik ga met je mee!” riep ze boos. Uiteindelijk moest haar dochter haar via de telefoon afleiden zodat ik kon vertrekken. Toen ze later die nacht door het trappenhuis dwaalde en door buren werd teruggebracht, werd duidelijk dat ze niet langer zelfstandig kon wonen.

Een nieuw thuis

We sliepen een paar nachten bij haar totdat haar dochter uit het buitenland kwam en een mooie plek in een kleinschalig verzorgingshuis voor haar vond. Ze kreeg een prachtig appartement met een tuin waar ze met haar boodschappenkarretje – nooit een rollator – kon wandelen. Samen met een collega bleef ik haar bezoeken. De borrel om vijf uur bleef, al werd het een alcoholvrije variant.

Met de tijd werd ze onrustiger, liep ze veel rond en werd ze soms opstandig. De ene dag begroette ze je met een kus, de andere dag werd je de deur gewezen met een stevig “opzouten jij!” Haar gezondheid ging achteruit en na een paar valpartijen stopte ze met eten en drinken.

Een waardig afscheid

Samen met een collega zat ik aan haar sterfbed, wachtend op haar kinderen die uit het buitenland kwamen. Het was een intens en emotioneel moment, maar ook bijzonder om haar leven zo af te mogen sluiten na jaren van zorg en gedeelde momenten.

Nog steeds heb ik warm contact met haar kinderen. Ik voelde me bijna een vierde kind in het gezin en kijk met veel liefde terug op de tijd met mevrouw. Haar humor, eigenzinnigheid en warmte zullen me altijd bijblijven.

Bij ZorgMies draait zorg niet alleen om hulp, maar ook om oprechte verbinding. En daar was mevrouw een prachtig voorbeeld van